Küskün günler/lev..

_Benden bir düş çalmışsın, dedi.Suçlayıcıydı.Düşlerini anaç bir tavuk gibi sağına soluna toplamış,kayıp düşün hesabını soruyordu.
_Böyle yapma, dedim ona,böyle yapma insan ihanetlerin çocuğudur.Kadınlar ihanet etmeseydi,hiç etmeseydi aşk kalır mıydı dünya da,şiir yazılabilir miydi.?Bizler yavan ilişkilerin içinde gidip gelen pistonlar gibi kalmaz mıydık.

Bir öfkeyi büyütmüştü içinde,patlamalıydı.Oysa karşısında ki nasıl da inanıp konuşuyordu.Bir suskun sabrı oya gibi işleyip duruyordu..Bu en küçük alevi boğacak havasızlık onun güçlü savunuşu,direngen başkaldırısı...
_Peki o adamın bana benzerliğine ne diyeceksin.
_Hangi adam, demedim.Anlamıştım.Kuşku yersiz bir kuşku.Ah benim sevgili şairim de demedim.Nasıl böyle biriktin,nasıl bunaltmışlar seni,nasıl bozmuşlar işlerini.Bunların hiçbirini söylemedim.Ama söylemiş gibi susup yerlere baktım.
_O, ruhsuz bir adam.O evinden dışarı adım atmaz,şair değil,dönüp dönüp aynı sıkıntıyı yaşayan bir adam.Sevgisiz,yalnız,güçsüz...İntahar bile edemez.Kimsesiz değil ama aramazlar onu.Bir vebalı,bir veremli gibi kaçarlar.Adını bile anmazlar.Sen böyle bir adamla kendini nasıl bir tutarsın.

Gözleri hareketlendi,bir ışık çizgisi bu hareketi izleyip usturuplu bir köşeye kondu.Yerinde bir iki devindi,kaykıldı.O benim şair dostumdu.Yok edici bir gücü evciltme mücadelesi miydi dostluğumuz?