Ben Sali/Salih Turan

Engin'e.
Uzağın bu yakasındaki eşime,
Şimdi sana bir sahil kasabasının deniz kenarındaki küçük meyhanesinden yazıyorum.
Bir boşluk,bir yalnızlık,bir ıssızlık var buralarda deli eder adamı.
Mevsim kış,yeni yılın ilk günü.
Derken ağır ağır doluyor dört masalı lokanta.İki bey geliyor masama.
Sessizce saygı ile selamlıyorum onları.
Sıkılıyorlar.
Ben bir başıma,onlar iki kişi yalnızlar.
Yanımdakiler zeytin ticareti,diğerleri daire satışlarını konuşuyorlar.
Bense insanı konuşuyorum.
Güzel!
Seviniyorum.
Çok isteyerek geldiğim bu meyhaneyi terk ediyorum.Dalmalarımı engelliyorlar.
Şimdi denizden yukarıda yolun çıkıntı yaptığı bir yerden seyrediyorum akşama hazırlanmakta olan denizi,dağı, gökyüzünü ve hepsindeki seni.
İki insan otuz kırk metre ileride dolmuş bekliyorlar.
Dayanamıyorum.
Oysa seni yaşamaları,sana yazmaları devam ettirmeyi ne kadar isterdim bilirsin.Anlatamam.
Hava soğuk,
iki kişi hala orada,
bakıyorlar bana,
Üşüyorum.
Anlıyor musun?
Uzaklardayım,
Kıyı kasabasının 4 masalı lokantasından,
Alacakaranlığa erişirken doğa,denize yukarıdan baktığım yoldan,
Arabama aldığım iki konuşkan dost işçiden,
Ve de sana yaklaşan yollardan.
Şimdi denizin ortasından sallanmakta olan bir teknenin içindekinin içinden yazıyorum.
Sağ yanımda koltuğun.
Boş.
Zor geliyor yaklaşmak sensizliğin ortak evine.Uzun sürsün diyorum yol.
Düşüyor içimdeki derine utanıp anlatamadıklarım,hasretin oluyor.
Zayıflıyor sıkıntı adına insan.
Güzelleşiyor.
Bu da amortisi.
Unutma,her uykudan önce ve sıkılmalarımda,rahatlamalarımın tek kahramanısın.
Ocak 1990