Çamurlu ayaklarımla o mahzun gözlere
daha fazla basmamam gerek zira...
Kapanırsa o gözler bir kerre
geri giderse pırıltının sıcaklığı
üşümek kaçınılmazdır artık.
Bu da böyle biline...
donmana bile izin verilmez ve dahi
ölüm sınırının bir adım berisinden asla geri gelinmez.
Kavganın gereksiz kan kaybından
yenilginin beyaz bayrağına bir karış.
Yenilginin tarihsel adıdır barış ki
mağluplardan galiplere zavallı bir yakarış..
Adı her ne olursa olsun yerimiz hala kırka kırk bir kıç
o bile yeter..
yetmeli artık.
Çok bile belki
kimbilir..
Ne sınırlarımızı bilebildik(haddimizi yani)
ne de bilebilmenin sınırını.
Gözalabildiğine yuvarlandık ki göze alamadığımızı görmedik.
Buna rağmen söze alamadığımız herşeyi söyledik arsızca..
Tükendi mi sanki söyledikte,tükenmedi.
Hala söylüyoruz-ordan belli-
Önce söz vardı..
Şimdi de söz var.
Artık bize gelecekte de sadece söz kaldı.
Sevgilerle umutlar birbirine tahvil oldu kaybettik.
Gibi ama kar ettik.
Ve karımızı artık sermaye etmeyeceğiz benimize..
Şöyle bir gerinip bakacağız kendimize
Ve yürüyüp gitmeyeceğiz kendimize geleceğiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder