sessiz sayfa: İlhan Berk

8/29/2008

İlhan Berk

Yazmak mutsuzluktur, mutlu insan yazmaz. Bu yeryüzünü oldugu gibi görmeme engel olan ve bana bu yeryüzünü cehennem eden bu yazmak eyleminden kurtuldugum, mutlu oldugum bir tek sey var: resim yapmak.
İlhan Berk

4 yorum:

FOTOĞRAF dedi ki...: Yazmak mutluluktur. Paylaşmaktır çünkü hayatı. Özlem gidermektir, kavuşamadıklarına. Umuttur yazmak. Sevdadır, sevdamdır.; 18/9/08
siirimsi dedi ki...: ne guzel şeyler yazmış ve seçmişsiniz
sanki ben.. gibi..
devamını dilerim; 21/9/08
siirimsi dedi ki...: Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.; 21/9/08
ELİF dedi ki...: insan neyi yaparak mutlu oluyorsa onu yapmalı....; 18/11/08

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

insan sevgilim

Sevgilim
İnsan sevgilim
İnsanı parçalıyorlar,lime lime ediyorlar
İnsanı insan yapan ne varsa bilinir kılmaya,
onu kullanamaya,ondan para kazanmaya çalışıyorlar
Bu belki de seninle yaşadığımız son aşk çağı
İnsan parçalanmadan
İnsan tümüyle bilinir kılınmadan
Son yudumu özgürlüğün
Son nefesi
Sevgilim,ah sevgilim
Gözlerime, parmaklarıma bakacaklar
sana aşık olduğumu bilimsel yöntemlerle kanıtlayacaklar
sonra gelsin mahkemeler,yargılar,belki de “yargısız infaz”lar
insanda “suç”u arıyorlar,
hangi insan ,nasıl durursa suç işler
hangi gözler ”düzen” yanlısıdır
bilimsel bilgilere dökecekler bunları
parmak izinden daha kesin,daha kolay bulgulara…
sevgilim
insan sevgilim
ah sevgilim
insanı parça parça ele geçiriyorlar
insanı parça parça yok ediyorlar
insanı salt para
insanı salt makine
insanı bir takım yüzdelikli sayıların toplamı yapacaklar
yüzde bilmem kaç sevgi
yüzde bilmem kaç nefret
yüzde bilmem kaç itaat
kimliklerimize yazacaklar ” yüzde bilmem kaç artı- eksi
şu kadar falanca suçları işlemeye yatkın “
bilgisayar onaylı
“iş bu kimlik sahibine,şu işleri,şöyle şöyle konuşarak yaptırabilirsiniz”
önemli not:baharlarda hormonal dengesine dikkat
işte sevgilim bunlara benzer milyonlarca,milyarlarca bilgiyi
avuç içi kadar,bize basit bir mika gibi görünen kimliklerimize
yalnız “onlarca” okunabilecek yazılarla yazacaklar
Tanrı yazgısından daha korkunç
İnsan adaletsizliğinde yazgılar çizecekler bize
Sevgilim
İnsan sevgilim
Ah sevgilim
Kıyacaklar bize
Belki de bu yaşadığımız son aşk çağı,son bahar,son dengesizliklerimiz,
Son aykırılığımız….
Tüm yüzlerden,bilgisayar belleklerinden uzak gerçeklediğimiz son
Sevgilim…
İşte çözümlenemez çelişki dedikleri bu olsa gerek.insanın önlenemez yok oluşu.insana benzer yaratıkların,,bilgisayar belleklerinin önlenemez hakimiyeti.acı bu işte…yaşadığımız çağda,henüz teslim olmamış insanın yola çıktığı başlangıç noktası:Acı…
27 nisan 93 Salı

eğer

Eğer yeniden başlayabilseydim yaşamaya, ikincisinde daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum ilkinde olmadığım kadar. Çok az şeyi ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla. Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla; Daha çok güneş doğuşu izler, daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim birçok yere giderdim. Dondurma yerdim ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım.
Yeniden başlayabilseydim eğer yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem; Yaşam budur zaten;Anlar, sadece anlar.
Sizde sadece anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında su, şemsiye ve paraşüt almadan gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbirşey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim, İlkbahar'da pabuçlarımı fırlatır atardım ve Sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır, çocuklarla oynardım.
Bir şansım olsaydı eğer...
Ama işte, seksen beşindeyim ve biliyorum.
Ölüyorum...

nerdesin?

Sol kaşının burnuyla birleştiği yerden,

alnına doğru kavis yaparak giden üç tane beni vardı..

Kendimi bilmeye başladığım ilk günlerde, sordum ona bunlar ne diye: -Samanyolu dedi

inanmıştım onun başka dünyalara ait olduğuna.

Üç tane yıldız arka arkaya sıralanmışlardı.O samanyolu’ nun içinde kaybolduğumu hatırlıyorum. Ne zaman onunla konuşsam olduğum yerde kalakalırdım.Gelecek günlerimizin hayalini kurardım.Öyle kaptırırdım ki kendimi hayallere gerçekliğe dönmekte zorlanırdım.Hayallerim hep ona dairdi.

Hiç büyümezdik biz orda;kah ucu bucağı görünmeyen bozkırlar da koştururduk,kah denizlerde ki kocaman dalgaların arasından geçerdik...

Onun o mahzun duruşundan olmalı;hep gülerdi benim hayallerim.Küçücük dünyamda onu mutlu etme düşleri kurardım..başaramazdım tabii ki. Bataklığa düşmüş gibi debelendikçe daha aşağılara batardım..sanki anlamış gibi bakardı kurduğum düşleri. Daha da mutsuz görünürdü gözüme..

Mutsuzdu,mutsuzduk...

Bunu hiç konuşmadık,ikimizde mutsuzluğumuzu bildiğimizi bildik.Bir şey vardı adını koymadığımız, koymak için hiç uğraşmadığımız...inkar etmediğimiz,kabullenemediğimiz de

Bizi rahatsız eden...

Kendimi bildim bileli biz,hep biz olduk.

her birimizin bir davranışında öteki hep destekleyen,güç veren olduk..

Benim hissedebileceğim bütün yüce değerlerin birleştiği noktaydı. Her şeyi benden yedi yıl önce yasamaya başlamıştı.annemi, babamı, evimizi, bahçemizi benden önce keşfetmişti.Üstelik benimle ilgili her şeyin şahidiydi.

Bana benimle ilgili şeyler anlatırdı.Beni benden daha iyi bilen birisi....

En çok da benimle alay ettiğinde güldüğünü görürdüm ..Sanki bir anda dünya geceden gündüze dönüverirdi..ben de gülerdim..bazen benimle alay etmesi için dua ederken bulurdum kendimi...hiç kimseye söylemezdim.söyleyemezdim.bu oyun bitmesin isterdim.birine bahsedecek olsam her şey sanki biranda bitiverecekmiş gibi gelirdi.

Susardım...

Derin düşüncelere dalmışken yakalardım onu, hiç ses etmeden izlerdim alnında ki samanyolunu

Ona baktığımı fark edip; niye öyle bakıyorsun bana derdi cevap veremezdim...

Benden kaçmaya başladığını farkettiğim de, yatağımda sabaha kadar ağladım.Onun ergenlik bunalımlarını anlayamayacak kadar küçüktüm..Beni yaramaz, kötü ve çirkin bir çocuk olduğum için sevmediğini düşünürdüm. Öylemiydim?...

Bilmiyorum...

..........

Çoğunlukla dağınık bir insanim.O dağınıklığın içinde ki düzenden bahseder dururum...Hep çok bilmekten oluyor bunlar......!!Çok uzun zamandan beri dokunmadığım yığınla dergilerim var.Onların arasında buldum bu sayfayı.Özensiz, çabucak, çok kısıtlı bir zamanda yazılmış notlar gibiydi.Bu bizim için yazılmış bir öyküydü.Kocaman buğday tarlasında ki iki ayrık otundan bahsediyor.O iki ayrık otunun buğday başakları arasında ki yaşamından...

Biz hiç buğday başakları olmadık...

Geceleyin samanyolu’ nu görmek için, başımı gökyüzüne kaldırıyorum. Nerdesin...?