Gelip kurulmuştu yaşamımın ortasına,ses çıkaramadım.Kocaman bir soruydu gözleri,sorma diyemedim.Bir gün,geldiği gibi gideceğini biliyordum,kalmasını isteyemedim.O kalacağım diyordu,yanıtlarını öğreneceğim,inanmadım.Işığı görüp gelen gece konuğuydu,gün ışıyınca çıkıp gidecekti,çıkıp gitmesini bekleyemedim.Ya kalırsa’nın umudunun beni ele geçirmesine izin veremezdim.Onu terkettim.
Kimsin,nereden gelip nereye gidersin,sormadım.Ama o anlattı.Söylediği her sözcük yeni bir labirentin kapısını aralıyordu,belki biliyordu,belki de bilmiyordu.Soluk sarı ışığın aydınlattığı loş odada labirentlerimizin karışmasına izin veremezdim.O gece konuğuydu,gün ışıyınca gidecekti.Labirentlerinde yitmekten korktum,labirentlerim de yitip kalmasını istemedim.Gün ışığını görmeliydi.Ondan sonra isterse dönebilirdi,ama mutlak çıkmalıydı gün ışığına.Soluk sarı ışığın aydınlattığı loş odaya gün ışığında dışarıdan bakabilmeliydi.Ona hayır demek zordu,sorularını yanıtsız bırakmak,hele terketmek…Koskocaman birer soruydu gözleri yanıtlara susamış.
terkettim onu.Neden geldiğini de anlayamamıştım zaten.Işığı görüp gelen gece konuğuydu.Bunalmıştım,susamıştım,yalnızlık sinmişti soluk sarı ışığın aydınlattığı loş odama .Ne iyi ettin de geldin demedim ona.Sıcak, taze yorgunluk çayları sunmadım.Öylece bir köşeye sindi kaldı,hep kalkacakmış gibi,gün ışığını bekler gibi.Alışmaktan korktum,gideceği anı beklemekten,bir an önce gitsin istedim.Ürkünçlüklerimi anlattım ona,daha bir yerleşti.Koskocaman birer soruydu gözleri.
Uyuyuşunu izledim,düşlerine katıldım bir köşesinden….Kalmasını istedim de kal diyemedim.Düşlerime çağırdım onu,ilk kez korktu.Anladım ki gidecek belki gün ışığını bile beklemeyecek .Terkettim onu…Hem kalmak için gelmemişti ki…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder