7/03/2008

28 haziran




Tedirginlik boynumun borcu.
Kimbilir ne zaman,nerde,ne karsiliginda borclandim.ölmüstü oysa bir cocuk,hatirliyorum.o ben olamam.Kan rengi gözlerimde gri bulutlar,Üzülmüstük de ona,suna,buna,yüzbasiya...Acimayla karisikti da,sevgiyle karisikti.Peki bu nefreti nerden tasiyip geldim.
O zaman benimle oturma dedim.Bir cok kisiye degisik zamanlar da dedim.anlatamadigim duygulari anlayamadiklari icin.Oysa ben biliyordum da...ask anlatilmaya gelmez.Ne bilirdim insanlarin bir takim rolleri ustalikla ya da acemilikle oynadiklarini.
Cogu zaman dünya perdesinde bir rolüm olsun istedim,bir rol,kücük,kendi halinde,insanlarin icinde.Benim yerim izleyicilerin arasindaydi.Belki bir elestirmendim.Belki de basarisiz bir yönetmen...
simdi ne diyeyim ben o cocuga, o kiza.Seni seviyorum desem,inanir elbet.Ama ben?İnancsiz bir yasama adim attigim da ne kadar da cocuktum....

lev...

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Çocukken geçiciydi kırgınlıklar ama umutlar hiç bitmezdi. Büyüdükçe de bitmeyen içimizde çocuk oldu ve onun tüm kırgınlıkları ve umutlarıda biizmle birlikte büyüdü. Büyüdükçe büyüdü kocaman oldu, göğsümüzden çıkmayı denedi olmadı gözümüzden süzüldü damla damla ve elimizde bir küçük elma şekerinden kalan çomak cebimizde 5 taş ve yine yollar ve yine umutlar...