Sevgiyle Ve Özlemle/Attila İlhan

Ben sana mecburum bilemezsin
adini mih gibi aklimda tutuyorum
büyüdükce büyüyor gözlerin
ben sana mecburum bilemezsin
icimi seninle isitiyorum

agaclar sonbahara hazirlaniyor
bu sehir o eski istanbul mudur
karanlikta bulutlar parcalaniyor
sokak lambalari birden yaniyor
kaldirimlarda yagmur kokusu
ben sana mecburum sen yoksun

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir aksam üstü ansizin yorulur
tutsak ustura agzinda yasamaktan
kimi zaman ellerini kirar tutkusu
birkac hayat cikarir yasamasindan
hangi kapiyi calsa kimi zaman
arkasinda yalnizligin hinzir ugultusu

Fatih'te yoksul bir gramafon caliyor
eski zamanlardan bir cuma caliyor
durup köse basinda deliksiz dinlesem
sana kullanilmamis bir gök getirsem
haftalar ellerimde ufalaniyor
ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
ben sana mecburum sen yoksun

belki haziran'da mavi benekli cocuksun
ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
bir silep siziyor issiz gözlerinden
belki yesilköy'de ucaga biniyorsun
bütün islanmissin tüylerin ürperiyor
belki körsün kirilmissin telas icindesin
kötü rüzgar saclarini götürüyor

ne vakit bir yasamak düsünsem
bu kurtlar sofrasinda belki zor
ayipsiz fakat ellerimizi kirletmeden
ne vakit bir yasamak düsünsem
sus deyip adinla basliyorum
icimsira kimildiyor gizli denizlerin
hayir baska türlü olmayacak
ben sana mecburum bilemezsin...

Attila İlhan
sevgiyle aniyoruz...